Ciało jest w modzie najważniejsze. Kolekcje to wypowiedzi na temat ciał i ich widoczności. Projektanci albo bezpruderyjnie eksponują ciała, albo opowiadają o ich tożsamości bez ukazywania nagości. Zwracają uwagę na to, że ciała zbyt często padają ofiarą polityki, agresji i opresyjnych norm. Najciekawsze cielesne strategie z ostatnich pokazów dążą do tego, by ciała uwolnić i wzmocnić.
Charles Jeffrey Loverboy: Ciało zagrożone
Charles Jeffrey Loverboy stworzył kolekcję wspólnie z czołowym portalem pornograficznym. Nagość i seks nie były jednak na pierwszym planie. Paryski pokaz stał się manifestacją odwagi i oporu wobec wrogości dotykającej osoby queerowe, transpłciowe i imigranckie, a wspierający Loverboya Pornhub ukłonił się swoim queerowym twórcom i użytkownikom. W show wzięły udział ambasadorki serwisu: Queenie Sateen i Natassia Dreams. Aktorki porno nosiły ręcznie wydziergane, gorsetowe kostiumy odwołujące się do burleskowych i kabaretowych ubiorów scenicznych.
Show odbyło się w piwnicy paryskiego Dover Street Market, trwało ponad godzinę i nawiązywało do wrestlingu. –Przeszukaliśmy całą ziemię w poszukiwaniu najdziwniejszych, najbardziej queerowych, najseksowniejszych i najpiękniejszych wojowników, jakich kiedykolwiek widziano – tak Jeffrey opisał walczące na ringu osoby. Walki zmieniły się w rytuały wyzwalające siłę. – Zainteresowało nas napięcie między swawolną zabawą a egzystencjalnym mrokiem – podkreślił projektant, który inspirował się berlińskim życiem nocnym z czasów międzywojnia i ukazującym je „Kabaretem” w reżyserii Boba Fosse’a. W filmie wolność zostaje unicestwiona przez nazizm i hitleryzm. Londyńczyk zasugerował, że wolność znowu może być w podobny sposób zagrożona. Na ringu nie zabrakło charakterystycznych deformacji, np. butów z noskami zmieniającymi się w wilcze pazury.
Luar: Ciało przegięte
„El Pato”, czyli tytuł kolekcji Luara, to po hiszpańsku „kaczka” oraz obelżywe latynoskie określenie geja. Słowo zostało przejęte przez osobę, która miała być nim obrażona. Raul Lopez odebrał broń wrogom. Założyciel marki jest dumny z gejowskiego, a właściwie pedalskiego przegięcia, czyli operującej płciowymi stereotypami manieryczności charakterystycznej dla niektórych osób LGBTQ+.
Ścieżka dźwiękowa pokazu przywołała Simón, bohaterkę szlagieru Williego Colóna. W 1986 roku nowojorczyk o portorykańskich korzeniach zaśpiewał o transpłciowej kobiecie potępionej przez ojca. Simón umiera w samotności na AIDS.
Kolekcja Luara jest przegięta, dragowa i spektakularna, ale także wyrafinowana i precyzyjnie zaprojektowana. Asymetryczne marynarkobluzki, które odsłaniają jedno ramię, są krawieckimi majstersztykami o skomplikowanych krojach. Kolekcję cechują odważne przekształcenia: garnitur zmienia się w suknię, podobnie jak uliczna bluza z kapturem.
Luar pokrył ciała piórami, które nawiązują do queerowej wersji brzydkiego kaczątka. Wyemancypowane ciało przekształciło się na wybiegu w dumnego i dostojnego łabędzia.
Jedna ze stylizacji eksponowała i adorowała duże kobiece piersi wyłaniające się spod futra o kroju przywołującym zmysłowe power looki z lat 80. Biust gloryfikował seksualność i płciowość Stephanie Milan. Transpłciowa kobieta o kolumbijskich korzeniach jest legendą nowojorskich ballroomów. W wywiadzie dla „Interview Magazine” Lopez powiedział, że Milan przyjechała do Nowego Jorku w wieku 18 lat i na początku pracowała seksualnie na ulicy. Dziś jest ikoną queerowej kultury.
Jean Paul Gaultier: Wzornictwo ukształtowane przez pożądanie
Ozdobny biustonosz Stephanie przypomina modę Jeana Paula Gaultiera. Paryżanin zaprojektował nie tylko słynny gorset Madonny, w którym piosenkarka wystąpiła podczas trasy „Blond Ambition”. Jest też autorem garderoby Kiki, tytułowej bohaterki filmu Pedra Almodóvara. Waleczna makijażystka nosi futurystyczny, popartowski gorsetowy strój z wybuchającymi piersiami. Kształt kobiecego biustu staje się w filmie symbolem siły uwypuklanym przez liczne modowe zbroje.
Od 2021 roku Gaultier nie tworzy już kolekcji. Do pracowni zaprasza swoich ulubionych projektantów. Sezon letni należy do Ludovica de Saint Sernina. Urodzony w Brukseli paryżanin uwielbia szczupłe, smukłe ciała. Jego fetyszem są gorsety, które wpływają na krój wszystkich części garderoby – nawet na torebki.
W aktualnej wiosenno-letniej kolekcji haute couture Jeana Paula Gaultiera gorset z podwiązkami zlał się z wciętą w talii marynarką. Założył go zjawiskowy Senegalczyk Dara Gueye. Równie piękny Alexander Kosi, model z nigeryjskiej agencji Larry Walker Models Africa, przypominał Anioły Victoria’s Secret. Niemal nagi mężczyzna ze skrzydłami na plecach był jednak figurą Kupidyna, boga miłości. Saint Sernin stworzył opowieść o rozbitym statku, którego roznamiętnieni bohaterowie uosabiają style i wzornictwo wykreowane przez Gaultiera. Modę LdSS i JPG ukształtowało bowiem pożądanie. Ich kolekcje to modowe sublimacje seksualnych namiętności.
Nowym dyrektorem kreatywnym Jean Paul Gaultier został Duran Lantink. Podczas najnowszego show jego autorskiej marki modelka i model zamienili się klatami. Pokaz otworzyła nosząca tors wysportowanego, szczupłego mężczyzny Mica Argañaraz, a zamknął go eksponujący duże kobiece piersi Chandler Frye. Lantink stworzył ubrania-protezy i upodobnił ludzi do figurek używanych w grach. Figurki stały się dla niego symbolami wolności, które pozwalają nam być tym, kim chcemy, w sposób absolutny.
Valentino: Natura intymności
Scenografia show Valentino była osobliwa – tworzyły ją czerwone kabiny toalet. Ich niepokojąca, hipnotyzująca barwa to echa filmów Davida Lyncha.
Procesowi projektowania zimowej kolekcji towarzyszyły filozoficzne rozważania na temat intymności. Michel Foucault, Mario Perniola, Ludwig Wittgenstein i Hannah Arendt to myśliciele i myślicielka, którzy doprowadzili Alessandra Michelego do konkretnych wniosków. – Przekonanie, że istnieje jakieś prawdziwe ja, którego nie zmienia, nie determinuje życie, jest mylące – stwierdził nowy dyrektor domu mody. Istnienie przypomina według niego teatr, a głęboka intymność pozwala dotrzeć za jego kulisy i otwiera tym samym rozważania na temat struktury owego teatru. Rozmyślania te są jednocześnie pytaniem o to, kim jesteśmy.
Michele przekonuje, że nie ma niezmiennego ja, które stanowi rdzeń naszej tożsamości, dlatego powinniśmy rozkoszować się teatralnością i zmiennością życia. Włoch nie uznaje też wartościujących opozycji: głębokie kontra powierzchowne, maska kontra prawdziwe oblicze. Podkreślił wzajemną zależność głębi i powierzchni.
Toaleta publiczna miała ujawnić związki między tym, co wewnętrzne i zewnętrzne, intymne i publiczne, osobiste i wspólnotowe. Intymna przestrzeń jest – według Alessandra – miejscem, w którym odkrywamy to, co osobiste, indywidualne i niezniewolone przez normy społeczne. Gdy poznamy tę prawdę o sobie, możemy ją z dumą uzewnętrznić, używając mody.
LGN: Niespotykana męska różnorodność
Grube kobiety przeszły po wybiegu Sinéad O’Dwyer, która podkreśla, uwypukla, adoruje krągłe kształty. Jej ubrania przystosowują się do ciał modelek, mają im służyć i je eksponować, a nie zasłaniać, budując iluzję szczupłości. Sarah Burton zwiększyła rozmiary modelek Givenchy.
W modzie męskiej wciąż brakuje dużych ciał. Louis Gabriel Nouchi to jeden z niewielu projektantów, który na wybiegi zaprasza różnorodnych mężczyzn. Różnią ich nie tylko odcienie skóry. W ostatnim pokazie wziął udział Felix Streng – utytułowany lekkoatleta, skoczek i biegacz, który nie ma jednej nogi. Duży dekolt odsłaniał klatę i wydatne piersi Nicolasa Aditiego, modela o niedźwiedziej posturze. Ubrania LGN lubi Pedro Pascal, a po wybiegach marki chodzą jego rówieśnicy i starsi od aktora mężczyźni.
Obszerne ubrania nawiązujące do zbroi i mundurów łączą się z delikatnością, bieliźnianymi motywami i ażurowymi tkaninami. Włoch adoruje silną i żołnierską męskość, której nowymi atrybutami są kruchość, kobiecość i zmysłowość. Pokładów męskiej siły szuka w erotyzmie. Używa prześwitujących tkanin, rozcina, dziurawi i rozchyla ubrania tak, by odsłaniały i podkreślały: piersi, uda, łydki, pachwiny, bicepsy, sutki, pępki, boczki.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.