Umiejętność budowania prawdziwych relacji jest ściśle powiązana z umiejętnością słuchania i opowiadania historii. W Anthonym Bourdainie, który prowadził programy kulinarne i podróżnicze, imponowała mi właśnie niezwykła wrażliwość na drugiego człowieka.
Żył tak, jakby był w związku z całym światem. Wprowadzał nas w filozofię miasta, jego koloryt, dziedzictwo, przedstawiał portrety mieszkańców, by następnie przejść do klucza wszystkich historii – smaku potraw. Niemal cztery lata temu Anthony Bourdain odebrał sobie życie. Pierwszy raz byłam do osoby publicznej tak silnie przywiązana. Bourdain w piękny sposób łączył szacunek do rozmówców, czułość i chęć poznania drugiego człowieka.
„Mam 51 lat. Należę do tak zwanych białych kołnierzyków. Pan Bourdain zmienił sposób, w jaki myślę o sobie. Kucharz, narkoman, człowiek, który miał wiele wad podobnych do moich, mógł jeździć w te cudowne miejsca, spotykać wyjątkowych ludzi i cieszyć się spędzonym z nimi czasem. Zainspirował mnie do robienia nowych rzeczy w sposób wcześniej dla mnie niedostępny. Kiedy dowiedziałem się, że popełnił samobójstwo, nie wstydzę się tego powiedzieć, rozpłakałem się, jakbym stracił bliskiego przyjaciela” – głosi jeden z komentarzy w serwisie YouTube.
O stylu jedzenia pisali tacy klasycy, jak Max Weber, Georg Simmel czy Pierre Bourdieu. Zdaniem socjologów jedzenie mówi wiele o naszej tożsamości, spuściźnie, zwyczajach. Smak rzuca światło na nasze wewnętrzne przekonania.
Bourdain w subtelny sposób potrafił je odkrywać. Gdy bohaterka oznajmiła, że zupełnie nie interesuje się polityką, bo odpowiedzialność za bliskich, przyjaciół oraz wspólnotę mieszkaniową to już dla niej za dużo, kucharz poprosił, by opowiedziała, jak doszła do tych przekonań.
Nie stanowił zagrożenia. Charakteryzowały go luz, nieśmiały uśmiech, a przede wszystkim absolutny brak ocen, który czyni człowieka naprawdę wolnym. Przez gust bohaterów oraz pasję gotujących wprowadzał nas do domów i codziennych, rodzinnych rytuałów.
W programie „Parts Unknown” prowadzący w krótkich zdaniach ujmował klucz do miasta, jego upadki, kody, narracje. „Często mówię o zasadzie babci, która powinna obowiązywać również podróżników. Masz prawo nie przepadać za indykiem, którego twoja babcia podaje na Święto Dziękczynienia. Niech będzie on nawet przypalony i suchy, a farsz za słony i pełen gumowatych grudek, które stają ci w gardle. Możesz w ogóle nie lubić indyka. Ale to indyk babci! I przebywasz w jej domu. Więc stul pysk i jedz. A potem powiedz: – Dziękuję, babciu, poproszę o dokładkę” – w taki sposób Bourdain podchodził do swojej pracy.
Wielu widzów CNN zwracało uwagę, że prowadzący programy kulinarne był dla nich inspiracją. Niektórych pociągała umiejętność opowiadania historii, innych unikalny gust. Mnie imponowała niezwykła zdolność słuchania. Umiejętność rzadka we współczesnym świecie. Filozof Erich Fromm uważał, że większość ludzi udziela innym rad, nie słuchając ich naprawdę. Nie traktują oni poważnie ani słów drugiego człowieka, ani swoich. Skutek jest taki, że wypełnione frazesami rozmowy odbierają im energię. Według psychologa umiejętność budowania prawdziwych relacji jest ściśle powiązana z umiejętnością słuchania i opowiadania historii.
Anthony Bourdain słuchał całym sobą, z otwartym umysłem i duszą. Dzielił się z nami tym, co kochał – filmami mistrzów, literaturą, która boli, unikalnym smakiem i postrzeganiem rzeczywistości.
Żyjemy w czasie pogardy i strachu przed tym, co inne. Informacje dostarczane nam każdego dnia pokazują zderzenia, niezrozumienie i konflikty. Człowiek zdolny jest pokonać uprzedzenia, wracając do rytuałów budujących prawdziwe więzi. Szanuje bagaż innego człowieka, gdy sam ma świadomość, że szczęśliwe zakończenia nie istnieją.
*
Justyna Kopińska: dziennikarka, socjolożka, zajmuje się tematyką kryminalną związaną z prawem karnym, sądami i więziennictwem. Doświadczenie zawodowe zdobywała w Stanach Zjednoczonych i Afryce Wschodniej. Jest laureatką Nagrody Dziennikarskiej Amnesty International, Pióro Nadziei.
Otrzymała Nagrodę PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego, Grand Press, Nagrodę Newsweeka im. Teresy Torańskiej oraz wyróżnienie Radia ZET im. Andrzeja Woyciechowskiego. Dwukrotna laureatka Mediatorów. Autorka pięciu książek, m.in. „Z nienawiści do kobiet” i „Polska odwraca oczy”.
Jako pierwsza dziennikarka z Polski otrzymała European Press Prize w kategorii „Distinguished Writing Award”.
Zaloguj się, aby zostawić komentarz.