Panna młoda wybrała błękitną suknię na ślub w bajkowej, marokańskiej willi

Jako globalna dyrektor kreatywna marki Charlotte Tilbury Constance Barnwell pragnęła ślubu pełnego koloru i magii. Villa Mabrouka w Tangerze – należąca kiedyś do Yves’a Saint Laurenta – nadawała się do tego idealnie.

W dniach poprzedzających jej ślub, mający odbyć się o zachodzie słońca na marokańskim dachu w nieprzewidywalnym listopadzie, Constance Barnwell modliła się nie do bogów pogody, a do Yves’a Saint Laurenta. Miejscem wydarzenia była bowiem Villa Mabrouka w Tangerze, która kiedyś pełniła rolę nadmorskiego zacisza dla tego światowej klasy projektanta i jego partnera Pierre’a Bergé’a. Obecnie jest perełką wśród butikowych hoteli, przesyconą atmosferą splendoru minionej epoki. Być może jej nieżyjący już właściciel wysłuchał Constance. – Mieliśmy ogromne szczęście – mówi panna młoda, która jest jednym z dyrektorów kreatywnych marki Charlotte Tilbury. – Nie był to najlepszy rok dla Tangeru, a jednak mieliśmy nad sobą to niesamowite fioletowe niebo, przypominające gnieciony aksamit. Podczas gdy para wypowiadała swoje przysięgi, brat panny młodej śpiewał „Into My Arms” – specjalnie na tę okazję należące do nieruchomości pianino zostało wniesione na dach – a nad ich głowami latały stada ptaków.

Brzemienny w skutki telefon do wróżbity

Jeśli brzmi to jak fantazja, Barnwell przyznaje, że jeszcze nie tak dawno temu sama z trudem mogła to sobie wyobrazić. Wspomina pewien ponury poranek w styczniu 2023 roku, kiedy to, po okresie szczególnie zniechęcających randek, na które umawiała się przez aplikację Hinge (sama określa go mianem „fantasmagorycznej podróży, podczas której napotykała same chochliki i trolle”), zadzwoniła do wróżbity. – Powiedział: „Jeszcze w tym roku będziesz zaręczona z mężczyzną o imieniu Tom, który występuje w telewizji”. Miesiąc później zarówno Constance, jak i Tom Cheshire – korespondent Sky News – zainteresowali się sobą nawzajem. – Gdy wyskoczył mi w Hinge, gdy zobaczyłam jego imię i zawód, jak to ja – ktoś, kogo pewnie można uznać za archetyp twórczej jednostki – pomyślałam: „A więc to on!”. Poznaliśmy się, zakochaliśmy się w sobie, a resztę historii wszyscy już znają.

Na pierwszą randkę para umówiła się w marcu, a w grudniu tego samego roku Tom oświadczył się podczas spaceru po nastrojowej wyspie Isle of Wight w Wigilię Bożego Narodzenia. – To nie była pogoda na spacery, było raczej jak w „Wichrowych wzgórzach” – mówi panna młoda, która w głębi duszy przeczuwała, że ta ważna chwila nieuchronnie się zbliża. – Był dziwnie zakłopotany – przyznaje ze śmiechem. – Poza tym wcześniej delikatnie sugerowałam, jak bardzo uwielbiam biżuterię od Jessiki McCormack…

Podwójny ślub w Londynie i Tangerze

Najpierw para wzięła ślub w Londynie, w Chapel Royal w St James’s Palace (jest to miejsce wielu chrztów rodziny Cambridge), i była to „bajeczna okazja”, która nadarzyła się dzięki ojcu pana młodego. – Tamta ceremonia była mniejsza, tylko dla rodziny – mówi Constance, która założyła na nią szytą na zamówienie suknię i welon od The Own Studio oraz różowe buty Saint Laurent. Od początku planowali jednak wyprawić niezapomniane przyjęcie dla wszystkich swoich przyjaciół, a biorąc pod uwagę, że międzynarodowi goście Toma (który wcześniej pracował jako korespondent telewizji Sky w Azji) i Constance mieli przyjechać z tak odległych miejsc, jak Los Angeles, Pekin, Pakistan czy Utah, organizacja wyjazdowego ślubu miała sens.

I tak trafili do Maroka, po tym jak Constance wpadła „w szał googlowania”, który doprowadził ją do Villi Mabrouka, należącej obecnie do projektanta Jaspera Conrana, który stoi również za obiektem L’Hotel w Marrakeszu, i Tangeru – szemranego miasta portowego, którego zniewalająco nieprzyzwoita reputacja podsunęła Anthony’emu Bourdainowi pomysł, by ochrzcić je mianem „drogi krzyżowej dla bad boyów ze świata kultury”. Nie trzeba dodawać, że idealnie się nadawało, by zorganizować w nim trzydniowe weselne bachanalia, rozpoczynające się od drinków na starym mieście w Palais Akaaboune, z kulminacją w postaci imprezy przy basenie niczym z fotografii Slima Aaronsa jako remedium na kaca.

Skoro nie biała suknia, to co?

– Villa Mabrouka jest po prostu przepiękna, nie do pojęcia. Jakby weszło się do fotografii Normana Parkinsona z lat 60. – mówi panna młoda. – Cały budynek porośnięty jest wspaniałymi kwiatami, jest tam też niesamowity basen w kształcie nerki. Gdziekolwiek spojrzysz, wszystko wygląda jak z obrazka. Willa stanowiła idealne tło dla pełnej projektów vintage garderoby ślubnej Constance, która była efektem przyprawiającego o zawroty głowy szału zakupów w Portobello w towarzystwie jej przyjaciółki, stylistki Fiony Rubie, zaledwie na miesiąc przed ślubem. – Byłam w tej kwestii zbyt wyluzowana, a potem na cztery tygodnie przed weselem nagle doznałam przypływu adrenaliny i pomyślałam: „O mój Boże, wszyscy przyjeżdżają, a ja nie mam w co się ubrać! – zdradza Constance.

Tym razem tradycyjna suknia nie wchodziła w grę. – Wiem, że wszyscy tak mówią, ale nigdy nie fantazjowałam na temat efektownej białej sukni – opowiada Constance, która przez moment flirtowała z „ogromnym” projektem z gorsetem znalezionym w Lovers Lane Vintage, ale ostatecznie się na niego nie zdecydowała. – Wyglądał niesamowicie, ale totalnie nie byłabym w stanie się w nim ruszać. Jak pianka marshmallow w Tangerze.

W końcu Constance zakochała się w sukni Paco Rabanne z lejącego się jedwabiu z 2005 roku, w odcieniu niebieskiego jajka Tamagotchi z lat 2000., obszytej czarnymi dżetami. –Przymierzyłam ją i natychmiast poczułam się sobą – mówi panna młoda, która dodała do niej srebrne buty Celine, szytą na zamówienie, pasującą do niej pelerynę autorstwa londyńskiej projektantki Claire O’Connor i czepek Juliet, który jeszcze dodał lookowi romantyzmu, nie odciągając uwagi od jej beauty looku. (– Jestem jednym z dyrektorów kreatywnych Charlotte Tilbury, więc, rzecz jasna, „smoky eye till I die”.)

Projekt vintage Rabanne był pierwszym z trzech looków przygotowanych na jej wielki dzień, które Constance zaplanowała przy kreatywnym wsparciu samego Jaspera Conrana (tak wspaniale się dogadywali, że ostatecznie projektant wziął udział w weselu jako gość). – Znalazłam w Lovers Lane niesamowitą sukienkę Dsquared2, więc wskoczyłam w nią na chwilę po ceremonii – mówi panna młoda, która połączyła ją, dość stosownie, z parą szpilek Bianca Tribute Yves Saint Laurent. – A potem, na przyjęcie, przebrałam się w złoty metaliczny projekt z Turner Vintage. Późno w nocy się podarł i na parkiecie pojawiła się moja pupa, ale co zrobić… Klimaty rodem z Tangeru.

Niezapomniany wieczór na dachu

Patrząc z perspektywy czasu Constance najbardziej zapamięta magiczny zachód słońca na dachu. – Wszyscy nasi piękni przyjaciele stali tam przed nami, pili martini, a moja przyjaciółka Lydia przeczytała fragment „Fali” Virginii Woolf – oraz kilka totalnie niespodziewanych detali wymyślonych przez „niezwykle szczodrego, genialnego, fantastycznego Jaspera”. – Przygotował dla nas niespodziankę w postaci pawilonu ogrodowego w stylu lat 70., który nazwał „Club Constance”, przystrojonego lampionami i obitymi na nowo sofami z targu. Nawet kolor tortu weselnego dopasował do mojej niebieskiej sukni!

Jak mówi, podczas przyjęcia przy basenie „każdy zachowywał się… jak każdy w dzień po weselu”. Jednak świętowanie znowu nabrało tempa, kiedy pracownicy Villi Mabrouka pojawili się na tarasie odziani w swoje śnieżnobiałe marynarki, każdy z nich z inną galaretką na srebrnej tacy, tańcząc w rytm „Get Into the Groove” Madonny. – Wszystko to było takie campowe i naprawdę wspaniałe. Byliśmy pod ogromnym wrażeniem.